Uit de pastorie

 

SAMEN, MET ELKAAR.

De startzondag ligt weer achter ons. Ik vind het altijd een vreemde benaming ‘startzondag’, alsof wij weer van start zijn gegaan na een tijd lang niets te hebben gedaan. Er gebeurt altijd iets in de gemeente. Het werk gaat continu door. Startzondag, misschien is het beter om te spreken over de ‘opening van het winterseizoen’. Helaas, vanwege de aanwezigheid van het Covid-19, zullen de activiteiten in het winterseizoen er voorlopig vrij karig uitzien. Dat neemt niet weg dat het ‘samen, met elkaar’ nu, in deze tijd, niet van belang zou zijn. Ik denk aan het volgende lied, dat wij allemaal wel kennen:

Heer, wat een voorrecht

om in liefde te gaan,

schouder aan schouder,

in uw wijngaard te staan,

samen te dienen, te zien wie U bent,

want uw woord maakt

uw wegen bekend.

Samen op weg gaan,

dat is ons gebed,

als een volk dat juist daarvoor

door U apart is gezet.

Vol van uw liefde,

genade en kracht,

als een lamp,

die nog schijnt in de nacht.

Samen te strijden in woord en in werk.

Eén zijn in U, dat alleen maakt ons sterk.

Delen in vreugde, in zorgen, in pijn,

Als uw kerk, die waarachtig wil zijn.

Als je de woorden van dit prachtige lied op je laat inwerken, dan komt er een appèl op je af, namelijk het voorrecht te beleven dat je lid mag zijn van de gemeente en wij aan elkaar zijn gegeven om samen, met elkaar, op weg te gaan. Samen, met elkaar, te ontdekken wie God is. Samen, met elkaar, te beseffen dat wij als gemeente een roeping hebben naar buiten toe, namelijk een lamp te zijn die nog schijnt in de nacht (juist nu laten zien dat wij een levende gemeenschap zijn, die leeft vanuit de hoop!) Samen, met elkaar, ook oog te hebben voor elkaar.

Samen, met elkaar…Het is niet voor niets dat in de Bijbel, als het om de gemeente gaat, het beeld van het lichaam wordt gebruikt (1 Cor.12). Een lichaam kan alleen goed functioneren door de onderlinge betrokkenheid van alle leden. Niet elk lid heeft dezelfde plaats en dezelfde functie, maar wel een eigen plaats en een eigen functie. Die eigen plaats zou elk lid in moeten nemen en die eigen functie zou elk lid moeten vervullen, wil het hele lichaam tot welzijn en opbouw kunnen komen.

Helaas wordt in de praktijk de gemeente nogal eens gezien als een trein. De machinist en nog enkele anderen (de predikant en de overige ambtsdragers) moeten er voor zorgen dat de trein in beweging komt én ook in beweging blijft.

Wanneer ik het mag toespitsen op onze kerkdiensten, waarin toch het hart van het gemeente-zijn klopt, wil ik het beeld van die trein even uitvergroten.

Niet om te stellen dat het er altijd zo aan toegaat, maar het kan er zo aan toegaan.

Wij stappen in als het ons uitkomt. Voor de een hangt dat van de machinist af, voor de ander heeft dat te maken met een bijzondere treinrit, een hoogtijdag.

In de trein gaan wij zitten en zo laten wij ons rijden. Wij bemoeien ons niet met anderen en laten alles van de ‘Spoorwegen’ over ons heen komen, tenzij er iets niet naar onze zin gaat. In dat geval laten wij graag onze mening horen en staan wij op onze rechten als reiziger.

Ik besef dat in deze tijd, waarin het coronavirus nog steeds rondwaart, het niet voor iedereen mogelijk is om, mocht je dat voor die tijd wel gewend zijn geweest, fysiek een kerkdienst bij te wonen. Weet dat u wordt gemist!

Ik hoop dat iedereen inmiddels weet dat wij onze kerkdiensten uitzenden via Kerkomroep (www.Kerkomroep.nl). Mocht je niet kunnen komen, dan is Kerkomroep een prachtige manier om toch verbonden te zijn met je eigen gemeente. Nog steeds bemerk ik dat er nogal wat gemeenteleden zijn, die de weg naar Kerkomroep nog niet hebben gevonden. Dat is jammer, want zo raak je verwijderd van de eigen gemeente. Het enige lijntje is dan vaak nog een bezoekje van deze of gene uit de kerk (Fijn dat wij een paar bezoekdames hebben!)

Wij waren de laatste jaren goed op weg. Koffiedrinken na de dienst, allerlei activiteiten. Het bond samen en je merkte dat het gemeente-zijn meer gestalte begon te vertonen.

Nu er tijdelijk veel is weggevallen, komt het er juist op aan dat wij dat ‘samen, met elkaar’ blijven vasthouden. De trein moet in beweging blijven.

Zelf heb ik het gevoel dat de trein momenteel nog maar traag in beweging is. Er hapert iets, op meerdere fronten. Dat is gezien de huidige tijd misschien niet zo verwonderlijk, maar de constatering is wel van belang om er iets aan te doen.

De oplossing ligt niet alleen bij het treinpersoneel. Daarom vraag ik u om mee te denken hoe wij in deze tijd toch het gemeente-zijn meer gestalte kunnen geven. Suggesties naar mij toe of naar andere leden van de kerkenraad zijn van harte welkom.

Bovenal vraag ik u om uw gebed. Bidden bindt samen en van het gebed mag je veel verwachten. Bidt u regelmatig voor de gemeente? Voor de kerkdiensten? Voor de zieken onder ons? Voor de kerkenraad, om wijsheid?

Wie zich biddend verbonden voelt met de gemeente zal ook wegen vinden om zich, op wat voor manier dan ook, voor de gemeente in te zetten, al is het maar een telefoontje of een kaartje naar iemand die het zo hard nodig heeft.

Samen, met elkaar…Anders gezegd: de gemeente, het lichaam van Christus, kan niet zonder u en jou! Wij hebben elkaar nodig, oud en jong, om als gemeente gezond te zijn én dat ook te blijven. Niet primair de vraag: wat heb ik aan de gemeente, maar wat heeft de gemeente aan mij, hoe kan ik een waardevolle bijdrage aan het gemeente-zijn leveren, juist ook in deze coronatijd.

Heer, wat een voorrecht

om in liefde te gaan,

schouder aan schouder,

in uw wijngaard te staan.

Samen op weg gaan,

dat is mijn gebed,

als een volk dat juist daarvoor

door God apart is gezet.

Ds. William Quak